Μια μεγάλη κωμόπολη που αποτελείται από περίπου 3,200 κατοίκους ζει και αναπνέει καθημερινά δίπλα μας, στην κυριολεξία, δίπλα στους κατοίκους του Χαϊδαρίου και είναι αναπτυγμένη μέσα στον περιφραγμένο χώρο των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά.
Πρόκειται για τους πρόσφυγες που ζήτησαν καταφύγιο στη φιλόξενη χώρα μας, περνώντας δια πυρός και σιδήρου μέχρι να περάσουν τα σύνορά μας, διωγμένοι και κατατρεγμένοι από τη δυστυχία και όλα τα δεινά που γεννά ο πόλεμος, η φτώχεια, ο θάνατος…
Το πρωινό, απρόσμενο “δώρο” που πήρα, άρχισα να το συνειδητοποιώ όταν ξεκίνησε η κουβέντα με δυο από τους πολλούς πρόσφυγες που είδα να πηγαινοέρχονται έξω από τους φράχτες των Ναυπηγείων, κουβαλώντας στα χέρια τους τσάντες και κασόνια με τρόφιμα.
Η δημοσιογραφική μου περιέργεια με οδήγησε μέχρις εκεί, όπου το δώρο μου ήταν μια …καινούργια παρέα που μου γέμισε το χρόνο, την καρδιά και τα συναισθήματα, για όση ώρα και όχι μόνο, συζητούσα μαζί τους .
Ο Χασάν , η γυναίκα του Μάισα, δυο νέα παιδιά και γονείς ,με τα δυο δίδυμα αγοράκια τους Μωχάμετ και Ζαχαρία και τη νεογέννητη κορούλα τους Σίλα, είναι έντεκα μήνες σχεδόν στην Ελλάδα.
Τα αγόρια χαίρονται το παιχνίδι τους με ένα πατίνι που κάποιος θα τους το χάρισε, ή κάποιο άλλο παιδάκι θα το είχε ξεχάσει στην παιδική χαρά που βρίσκεται έξω από την πύλη των Ναυπηγείων… Ξεγνοιασιά.
Παραπέρα γίνεται ένα μικρό πάρε δώσε, μια υπαίθρια αγορά από είδη πρώτης ανάγκης, μεταξύ των προσφύγων που έχουν βγει από τον καταυλισμό και πλανόδιων εμπόρων που έχουν φτάσει εκεί με τα οχήματά τους γεμάτα από φρούτα και λαχανικά, είδη καθημερινής οικιακής χρήσεως .
Βλέπεις , οι άνθρωποι πάντα έχουμε ανάγκες και η ζωή, ακόμη και στα αντίσκηνα και τα τροχόσπιτα, χρειάζεται την καθημερινή κανονικότητα των μικρών πραγμάτων για να λειτουργήσει.
Έστω βιαστικά..Έστω και σε “παρένθεση¨.
Πιάστηκα από τα λαμπερά τους χαμόγελα και κάθισα πάνω στην κουβέρτα που είχαν στρώσει στο χορτάρι, μαζί τους, να μοιραστώ τον καφέ που με περίσσεια ευγένεια μου πρόσφεραν σερβιρισμένο σε γυάλινα φλιτζανάκια (!), και έτσι πήρα το θάρρος να μάθω λίγα πράγματα για τη ζωή τους..
Η γλώσσα συνεννόησης και συζήτησης ήταν ανάμεσα στα ελάχιστα Αγγλικά του Χασάν και την παντομίμα….
Α ναι, κι ο αυτόματος μεταφραστής στα κινητά τηλέφωνά μας που τα έκανε όλα, ένα τέλειο κράμα ασυνεννοησίας ή καλύτερα προσπάθειας για επικοινωνία …. .Από αγγλικά σε αραβικά και άντε πάλι πίσω.
Όταν όλα γίνονται κουλουβάχατα και κανείς δεν καταλαβαίνει κανέναν , σκάμε στα γέλια.
Ευτυχία. Να , εδώ παρεμβαίνει η γλώσσα του σώματος.
Ποιος χρειάζεται μετάφραση όταν μιλάμε για έκφραση συναισθημάτων;
Έπειτα, όταν μιλάς για την ζωή σου και την μοίρα που σε όρισε τόσο σκληρά, αν είσαι άνθρωπος , θα καταλάβεις.
Μπορώ να διαβάσω μέσα από τα χέρια και τα μάτια όλες τις πληροφορίες για το τι μπορεί να συμβεί όταν κάποιοι άλλοι αποφασίζουν για τις τύχες σου.
Φόβος και συνεχές κυνηγητό… Με αυτό το συναισθηματικό φορτίο έφυγαν πριν αρκετό καιρό από την πατρίδα τους, αφήνοντας πίσω τον δικό τους κόσμο, ανθρώπους αγαπημένους , δουλειά και τα όνειρα πάνω στα οποία είχαν επενδύσει..
Όλα γκρεμίστηκαν..μου δείχνει με τα χέρια της ανοιχτά η 25χρονη Μάισα, περιγράφοντας τους βομβαρδισμούς, στο Χαλέπι όπου ζούσαν.
Το κεφάλι της σκυφτό. Κοιτάει με λατρεία τα παιδιά της. Όλα ισοπεδωμένα , ότι έμεινε πίσω είναι πια μνήμες! .
Οι φίλοι, οι συγγενείς …οι δουλειές. Ο περίπου τριαντάχρονος Χασάν δείχνοντας μου ενα μενταγιόν χρυσό στο λαιμό μου, μου εξηγεί, ότι ήταν τεχνίτης αργυροχόος. Ήταν πολύ καλά. Η δουλειά του καλή και η ζωή τους ήταν στρωμένη ..
Το χέρι κάνοντας ένα σάλτο στον αέρα, μου δείχνει την γραμμή της ηρεμίας… ..Από τον Έβρο μπήκαμε και φτάσαμε ως εδώ, μου εξηγεί ..Μισά αγγλικά μισά αραβικά, ολόκληρη η βασανιστική περιπέτεια μέχρι να νιώσουν ασφαλείς.
Από την Ελλάδα και τους Έλληνες δεν έχουν παράπονο.
Το όνειρό τους είναι να μπορούν να είναι κάπου καλά και να κάνουν ένα νέο ξεκίνημα ζωής. Φυσικά τι άλλο να ζητήσει κανείς; Ότι όλες οι οικογένειες του κόσμου.
Να έχει μια δουλειά , την οικογένεια και τους φίλους του και να ναι ελεύθερος ο αέρας που αναπνέει.
Ο Χασάν κοιτάζει με ανακούφιση πέρα τον ορίζοντα. Τουλάχιστον εδώ αναπνέουν χωρίς την παγερή ανάσα του θανάτου γύρω τους.
Κοιτάζοντας κι ‘γω το πιο φωτεινό σημείο που αγγίζει ο ορίζοντας. Αυτό ψάχνουμε, όλοι, σκέφτομαι.
Το φωτεινότερο σημείο που μπορεί να οριστεί στη ζωή μας, όταν αυτή σου βάζει δύσκολα. Επιβίωση….
Δηλαδή , δεν μπορεί να είναι και ότι καλύτερο , να στριμώχνεις τα όνειρα σου σε ένα – δυο σακίδια τα οποία κουβαλάς από μέρος σε μέρος , διαρκώς κυνηγημένος!
Τι όνειρα να κάνεις αναρωτιέμαι και με τι κουράγιο; Κοιτάζω τη λάμψη στα μάτια των μικρών αγοριών.
Πώς μπορείς και γιατί να στερήσεις το μέλλον σε ένα παιδί; Όταν η παγκόσμια πλουτοκρατία, αποφασίζει να σε διαλύσει σαν χώρα, ανακατεύοντας το καζάνι των συμφερόντων της κατά το δοκούν , προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι άνομοι σκοποί τους, τι κάνεις;
Απλά προσπαθείς να περισώσεις όση αξιοπρέπεια σου μένει σαν άνθρωπος. Ναι αυτό!
Η λέξη αξιοπρέπεια είναι η μόνη λέξη και η μόνη αίσθηση που με διαπέρασε ολόκληρη, όση ώρα κάθισα μαζί τους!
Γιατί όταν με κοιτούσαν, στα μάτια τους είχαν την Ελπίδα της λεβεντιάς και του κουράγιου. Είχαν την Ελπίδα αυτή που αλλάζει το μέσα σου, έστω κι αν εσύ δεν μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο και να τον κάνεις καλύτερο.
Δεν μπορείς παρά να το σεβαστείς αυτό. Γιατί η χειρότερη προσφυγιά δεν είναι μόνο να βρεθεί κανείς μακριά από τον τόπο του. Να γίνει φτωχότερος. Να νιώσει ανεπιθύμητος.Το θέμα είναι να μην σβήσει η φλόγα μέσα του, ακόμη κι αν αυτά συμβούν.
Οι Αλκυονίδες ημέρες ήρθαν.
Κι ας έχουν αργήσει στην πορεία. Έχω την πεποίθηση ότι ο κόσμος αλλάζει όταν αλλάζουμε κι εμείς… Έφυγα γεμάτη ως άνθρωπος και ως δημοσιογράφος, με την υπόσχεση στον εαυτό μου να ξαναγυρίσω, γιατί τα δυο αυτά νέα παιδιά με γέμισαν Ελπίδα .
Δε μπορεί παρά όλα να πάνε καλά στο τέλος, σκέφτηκα. Και όσο δεν πάνε, απλά καθυστερεί να έρθει αυτό το τέλος!