Νέοι άνθρωποι , άγνωστοι στο ευρύ κοινό , μη προερχόμενοι από “τζάκια”, διεκδικούν μια θέση στον πολιτικό κόσμο , διαθέτοντας ως “όπλα” την νεανικότητα τους , τον αυθορμητισμό , την αγνότητα , τον ρομαντισμό αλλά και πολύ όρεξη για δουλειά και προσφορά . Με αυτά τα όπλα αναζητούν τις δικές τους ευκαιρίες στο υπάρχον πολιτικό σύστημα εξουσίας .
Τα βασικά ερωτήματα που τίθενται, και πρέπει να απαντηθούν άμεσα, είναι αν υπάρχει χώρος για τους νέους ανθρώπους και αν το υπάρχον σύστημα θα παραδώσει τελικά τη σκυτάλη σε αυτούς.
Πολλές φορές ακούστηκαν συνθήματα του τύπου “τόπο στα νιάτα”, “να φύγουν οι δεινόσαυροι της πολιτικής”. Η ανανέωση, ωστόσο, του πολιτικού προσωπικού ποτέ δεν κατέστη δυνατή και αυτό γιατί οποιαδήποτε μετάβαση δεν είναι μια εύκολη υπόθεση , χωρίς αντιστάσεις και επώδυνες παρενέργειες . Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι είναι ένας “πόλεμος” ανάμεσα στο παλιό και το νέο .
Η εξουσία δεν χαρίζεται . Όσοι την κατέχουν δεν την παραδίδουν αμαχητί . Δεν είναι λίγες οι φορές που επιλέγουν να αντιμετωπίσουν την είσοδο των νέων ανθρώπων στην πολιτική , με “κτυπήματα κάτω από την μέση” , όπως λέγεται.
Οι κάθε λογής ” καρεκλοκένταυροι” αντιλαμβανόμενοι τον ορατό πλέον κίνδυνο κατάρρευσης του οικοδομήματος τους επιστρατεύουν στη “μάχη” τα μεγάλα τους όπλα. Η ηγεμονία τους πρέπει να μείνει αλώβητη πάση θυσία και με κάθε τίμημα. Δημιουργούν εμπόδια εισόδου και στήνουν “ομάδες” πολιτικής προπαγάνδας, σε βάρος των νεότερων, αποσκοπώντας στην μη εμπλοκή των τελευταίων στο πολιτικό τους “φέουδο”.
Προσπαθούν με κάθε τρόπο να πείσουν ότι είναι αναντικατάστατοι και ότι διαθέτουν προσόντα δυσεύρετα στους νεότερους. Δεν αναγνωρίζουν στην πράξη τη νεολαία ως ισότιμη κοινωνική ομάδα, υποβιβάζουν και υποτιμούν σκόπιμα τις ικανότητες, την κατάρτιση και την ηθική της.
Η νέα γενιά απογοητευμένη, αηδιασμένη, θυμωμένη στέκεται απέναντι στην βαθιά νοσηρή υφιστάμενη κατάσταση. Εφοδιασμένη με ορμητικότητα και αγωνιστικότητα έρχεται σε ρήξη με τα μοντέλα πολιτικής του χθες. Εκφράζει ελεύθερα και υπερασπίζεται με πάθος τις ιδέες της. Δεν επιτρέπει την λήψη αποφάσεων για αυτήν, χωρίς αυτήν και εναντίον της. Δεν διαπραγματεύεται το μέλλον της. Δεν συμβιβάζεται με τίποτα λιγότερο απ’ αυτό που της ανήκει, το δικαίωμα στο όνειρο.
Η κάθε γενιά γράφει τη δική της ιστορία και η δική μου γενιά διεκδικεί το αυτονόητο να γράψει τη δική της. Πρόσωπα που δοκιμάστηκαν και αποδοκιμάστηκαν, αργά ή γρήγορα θα αποτελέσουν παρελθόν. Δεν θα έχουν θέση στη νέα εποχή που ο κάθε νέος οραματίζεται.
Βεβαίως πρέπει να εξαιρεθούν όλοι εκείνοι που με παρρησία και σεβασμό αντιμετωπίζουν τους νέους , έχοντας προσφέρει πολλά και συνεχίζουν να το πράττουν και χωρίς την δική τους συμβολή δεν μπορεί να κτιστεί το νέο οικοδόμημα . Και τέτοιοι είναι πολλοί και αξιόλογοι. Η μετάβαση στη νέα πραγματικότητα θα είναι δύσκολη αλλά όχι αδύνατη. Με συμμάχους , εκείνους από τους παλαιότερους που σκέφτονται και λειτουργούν δημιουργικά , χωρίς φετίχ και προκαταλήψεις , καμία οπισθοδρομική δύναμη, δεν θα μπορέσει να σταθεί εμπόδιο στο νέο που έρχεται .
*Ο Λεωνίδας Πάντος είναι Οικονομολόγος – MSc in Shipping , μέλος της δημοτικής κίνησης “ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΠΟΛΙΤΩΝ” με επικεφαλής τον Αποστόλη Θεοφίλη