Με χαρμόσυνες τυμπανοκρουσίες υποδέχθηκε η δημοτική αρχή την απόφαση του Συμβουλίου Τοπωνυμιών του Υπουργείου Εσωτερικών, για μετονομασία του Δήμου Μάνδρας Ειδυλλίας, σε Δήμο Μάνδρας Ειδυλλίας Ερυθρών. Οι τυμπανοκρουσίες μάλιστα αυτές συνοδεύτηκαν και από δηλώσεις της κας Δημάρχου, που αναφέρονταν σε δικαίωση αγώνων, που δόθηκαν πεισματικά επί μία διετία.
Θα μπορούσε, πράγματι, να πιστέψει κανείς, αν έδινε ιδιαίτερη βάση στην ιδιαίτερη προβολή της είδησης από τη δημοτική αρχή και στις δηλώσεις που ακολούθησαν, ότι η μετονομασία αυτή, δεν αποτελεί παρά το επιστέγασμα μίας προσπάθειας, με προγραμματικά χαρακτηριστικά, που αποβλέπει στην ενδοδημοτική αποκέντρωση του εκτατικά αχανούς δήμου μας και στην ενίσχυση των περιφερειακών κέντρων λήψης αποφάσεων.
Όμως η κατάσταση δεν είναι όπως φαίνεται και η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική, για εμάς ιδιαίτερα τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ.
Τόσο η κα Δήμαρχος, όσο και η δημοτική αρχή, αν δεν έχουν προωθήσει, έχουν πλήρως αποδεχθεί το υφιστάμενο Καλλικρατικό θεσμικό πλαίσιο της τοπικής διοίκησης, την εφαρμογή του οποίου υφιστάμεθα καθημερινά. Εχουν εν ολίγοις αποδεχθεί και υλοποιήσει ένα θεσμικό πλαίσιο, που μεταξύ πολλών άλλων, αναπτύσσει το δημαρχοκεντρικό διοικητικό μοντέλο, εκμηδενίζει κάθε μορφής ενδοδημοτική αποκέντρωση και θέτει στο περιθώριο τον λαικό παράγοντα. Και όχι μόνο αυτό. Ενδεικτικά αναφερόμενος, θεωρώ ότι η δημοτική αρχή ενεργώντας στο πλαίσιο του υπερσυγκεντρωτικού καλλικρατικού διοικητικού μοντέλου:
δεν έχει εκχωρήσει καμία αρμοδιότητα στις δημοτικές και τοπικές κοινότητες, παρά τη σχετική νομοθετική πρόβλεψη
έχει μετατρέψει τα συμβούλια των δημοτικών κοινοτήτων, που πλειοψηφικά ελέγχει, σε άβουλα όργανα εκτελεστικού χαρακτήρα, που συνεδριάζουν σπανίως και για «εθιμοτυπικούς λόγους» (περιπτώσεις δημοτικών κοινοτήτων Μάνδρας και Ερυθρών), των οποίων οι «βωβοί» πρόεδροι έχουν αμιγώς διακοσμητικό χαρακτήρα,
έχει ποινικοποιήσει και καταστείλει κάθε προσπάθεια έκφρασης τοπικής αυτονομίας, όπως αυτή κατά καιρούς έχει εκδηλωθεί στις τοπικές κοινότητες με χαρακτηριστικότατη περίπτωση αυτή της Οινόης, κατά την οποία δεν σεβάστηκε την απόφαση του τοπικού συμβουλίου και της τοπικής συνέλευσης των κατοίκων για τη λειτουργία της κοινόχρηστης βρύσης,
έχει υποβαθμίσει τις διοικητικές και κοινωνικές υπηρεσίες των δημοτικών και τοπικών κοινοτήτων, με συνεχείς αποσπάσεις υπαλλήλων σε κεντρικές υπηρεσίες,
έχει πλήρως αδιαφορήσει για την εξάλειψη διοικητικών και κοινωνικών δομών, (κατάργηση Ειρηνοδικείου Ερυθρών και Υποθηκοφυλακείου Βιλίων, διακοπή λειτουργίας τράπεζας στα Βίλια, αναμενόμενη διακοπή λειτουργίας του ταχυδρομείου στις Ερυθρές κ.λ.π.),
έχει επίσης πλήρως αδιαφορήσει για την λειτουργία και την ανάπτυξη διοικητικών δομών με αναπτυξιακό χαρακτήρα (λ.χ. ίδρυση και λειτουργία γραφείων αγροτικής ανάπτυξης στις Ερυθρές και τουριστικής ανάπτυξης στα Βίλια)
έχει επιδείξει ερασιτεχνική αμηχανία και αξιοζήλευτη αβουλία για σημαντικά ζητήματα, που αφορούν την προστασία και την ανάδειξη του φυσικού περιβάλλοντος (λ.χ. εφαρμογή του δασοκτόνου νόμου και των περιβαλλοντοκτόνων χωροταξικών σχεδίων για παραγωγικές μονάδες στις δασικές περιοχές της Μάνδρας και των Βιλίων) και την προστασία του ιστορικού τοπίου (αρχαιολογικοί χώροι Ερυθρών και Οινόης)
δεν έχει μέχρι και σήμερα «αγγίξει» το ζήτημα της εφαρμογής του Ρυθμιστικού Σχεδίου Αττικής, με το οποίο «ισοπεδώνεται» το σύνολο των εκτάσεων του δήμου μας
Τόσο η αδήριτη πραγματικότητα, που προκύπτει από την διοικητική και εν γένει διαχειριστική κατάσταση του δήμου μας, όσο και η ακλόνητη κοινή λογική, μας οδηγούν, χωρίς ιδιαίτερη βάσανο, στο συμπέρασμα, ότι η δημοτική αρχή στην προσπάθειά της να εξωραΐσει το δημαρχοκεντρικό σύστημα, που καταπνίγει τις κοινότητες, προέβη στη εν λόγω μετονομασία, χρησιμοποιώντας μάλιστα την μεσαιωνική παραδοσιακή μέθοδο της βάπτισης του κρέατος σε ψάρι.
Ερυθρές 10 Ιουνίου 2107
Παναγιώτης Κουτσουλέλος