Οι λαδάδες* δηλαδή οι μαυραγορίτες , έτσι για να εξηγηθούμε και να μην παρεξηγηθούμε με την ευγενική τάξη των παραγωγών του λαδιού.
Αφορμή και λόγος η τέχνη και κυρίως οι άνθρωποι της , ηθοποιοί , μουσικοί , χορευτές , τραγουδιστές , εργαζόμενοι εν γένει στο θέαμα – ακρόαμα , που δεν συμπεριλαμβάνονται στην λίστα του συστήματος για το “πολυπόθητο” επίδομα των 800 ευρώ, που υπό το πρίσμα μιας άκρως γραφειοκρατικής , σχεδόν λαδάδικης , μίζερης και μικρόψυχης αντίληψης , αδιαφορεί για αυτούς τους εργαζόμενους
Ο Φεουδαρχο – καπιταλισμός τύπου Ελλάδα, αυτό το ερμαφρόδιτο πολιτικό , οικονομικό και κοινωνικό μόρφωμα, απομεινάρι του 19ου αιώνα που παλεύει με νύχια και με δόντια να κρατηθεί σε βάρος κάθε εξέλιξης και σύγχρονης προοπτικής ,που έχει μετατραπεί σε σύστημα αξιών , που τροφοδοτεί τους κάθε λογής νταβατζήδες της καθημερινότητάς μας , που πουλάνε αέρα , αδιαφορώντας για την ίδια την πορεία της Χώρας , αντιμετώπιζε και συνεχίζει να το κάνει , τους ανθρώπους της τέχνης , ως μη εργαζόμενους.
Με αυτή την κουλτούρα και αυτή την αισθητική πορεύεται χρόνια τώρα το σύστημα, ενώ ταυτόχρονα προβάλλει ως καλλιτεχνικό εκείνο που δεν διαταράσσει την καθεστηκυία τάξη , αυτό που κοιμίζει , αυτό που είναι ακίνδυνο για την “αέναη” εξουσία του.
Το σύστημα ενδιαφέρεται μόνο για την απτή παραγωγή υπεραξίας και την αύξηση της οικονομικής και πολιτικής του εξουσίας.
Δεν χρειάζεται τους καλλιτέχνες ή μάλλον θέλει εκείνους που υποκύπτουν στα θέλγητρά του.