Σ όλη μου τη ζωή, στο δρόμο της επιστροφής απ’ το σχολείο, θυμάμαι να είμαι μονίμως χωμένη σε μια χνουδωτή μουσούδα…Είτε γάβγιζε, είτε νιαούριζε…
Εγώ εκεί σε πείσμα όλων να την αγαπώ.. Για τα αδέσποτα της γειτονιάς μου , ήμουν η αδερφή ψυχή τους και αλίμονο σε όποιον έμπαινε εμπόδιο σ αυτή τη σχέση αγάπης
Οι προσπάθειες να τα βάλω μια για πάντα στη ζωή μου, πήραν σάρκα κ οστά μόλις απομακρύνθηκα από το αποστειρωμένη αγκαλιά της οικογένειάς μου.
Υπομονετικά μέχρι τότε ζούσα με θλίψη τους άστεγους έρωτες μου να πηγαινοέρχονται στους δρόμους.
Ευτυχώς το πλήρωμα του χρόνου τα όνειρα και οι ελπίδες μου, δικαιώθηκαν όταν στη ζωή μου έβαλα τα πλάσματα που μου έμαθαν την μεγάλη αρετή της αφοσίωσης και αποτελούν ήδη μέλη της οικογένειάς μου.
Η καρδιά μου όμως ένιωθε και νιώθει ακόμη αυτούς τους παλμούς της απόγνωσης , κάθε φορά που συναντούσα καινούργιους αδέσποτους φίλους στους δρόμους της πόλης .
Η αγάπη και η απόγνωση με αγγίζει είτε είναι οι ψυχές που ζουν στους δρόμους , άνθρωποι μοναχικοί και ξεχασμένοι απ όλους , είτε οι τετράποδοι φίλοι μου..
Λίγη σημασία έχει μια και οι συσχετισμοί στους δρόμους είναι ίδιοι για τους ανθρώπους και για τα ζώα. Πείνα, δίψα και αποδοκιμασία..Γυρίζω το βλέμμα να κοιτάξω καλύτερα τις τσιμεντουπούλεις που ο πολιτισμός μας και η ματαιοδοξία μας αποκαλεί κατοικίες..Τα κλουβιά όμοια κελιά φυλακών τα ονομάσαμε σπίτια και δεν αφήσαμε ζωτικό χώρο για οτιδήποτε άλλο δεν εξυπηρετεί την δήθεν κανονικότητα της ζωής μας.
Μέσα σ αυτό τον παραλογισμό και τον εγωκεντρισμό των ενεργειών μας, γνώρισα ανθρώπους που θέλησαν να κάνουν την διαφορά και τρέχουν νυχθημερόν για να καλυφθούν οι ανάγκες των αδέσποτων ψυχών.. Των ψυχών που αν τις προσέξεις και τις αφουγκραστείς με αγάπη, θα στην επιστρέψουν στο εκατονταπλάσιο..
Άνθρωποι που παλεύουν να αλλάξουν οι συνθήκες ζωής για τους αδέσποτους φίλους μας, κόντρα στην αδιαφορία των κρατικών μηχανισμών, κόντρα σε συμπεριφορές ανήθικες όσο και οι πράξεις εκείνων που κακοποιούν ψυχές ανίκανες να υπερασπίσουν μόνες τους τον εαυτό τους και την επιβίωσή τους.
Μέχρι να ρθει εκείνη η στιγμή που θα δω ανθρώπους λιγότερο βρώμικους από ότι τα ζώα του δρόμου, θα πιστεύω ακράδαντα ότι ο θεός έριξε τόση βροχή από χνούδι στα ζωικό βασίλειο, διότι υπολόγιζε, ότι κάποιες φορές οι καρδιές των ανθρώπων παγώνουν.
Έχω επίσης κατά νου πάντα αυτή την σοφή φράση του John Passmore μελετητή , φιλόσοφου του περασμένου αιώνα..
“Ακόμα κ αν δεχτούμε ότι ο κόσμος δημιουργήθηκε για τον άνθρωπο, αυτό δεν σημαίνει ότι ο άνθρωπος μπορεί να κάνει ότι θέλει.”